TOKİ konutlarına gitmek bir işkence

Evet, 400 hanelik koca bir köyü andırdığı halde, ne bir camisi, ne bir sağlık ocağı, ne de bir okulu yokken, vatandaşlar şehir merkezinden evlerine gidebilmek için işkence çekerken, asıl sıkıntıyı, asıl işkenceyi öğrencilerin çektiği öğrenildi.

Geçenlerde, bir arkadaşımızla yolumuz istemeden bu tarafa düştü. Niyetimiz TOKİ konutları altından Teras’a çıkmak ve orada bir çay içmekti.

Vurduk arabayı stabilize yola. Aman Allah’ım yol demeye bin şahit ister. Oysa öğrendik ki, (ne gerek var sanki, bilinmeyen bir şey mi?) belediye sınırları içindeki bu yerleşim alanına gitmek de bir işkence. Yol yok… Hani şu medeniyet dediğimiz,  gelişmişliğin, kalkınmışlığın temel sebebi gösterilen yol… Tarlaların içinden gidiyorsunuz evinize. TOKİ konutları arasındaki yollar mükemmel olabilir ama, şehirden gidebilmek için arabayı taşlı-topraklı, kışın da çamurlu yollara vurmak zorundasınız.

ÖĞRENCİLER PERİŞAN OLUNCA!

Bu yerleşim bölgesinde oturan semt sakinleri ile konuştuğumuzda, bir dinlediğimizde bin ah işittiğimizde, “Vay be Maraş bu kafayla mı Büyükşehir olacak!” demek geçti içimizden. Şehri büyümüştü ama, zihniyet, hizmet anlayışı büyümemiş, güdük kalmıştı. Bunu bu bölgede ikamet edenler de söylüyordu.

Belediyeye dilekçe vermişler, en çok da ulaşım için yol istemişler.

Çocukları için okul demişler.

Kimseden ses seda çıkmamış.

Özellikle ulaşımın büyük sıkıntı olduğunu söyleyen sakinler, “Çocuklarımız hemen karşıdaki Şehit Fatih Gök İlköğretim Okuluna gidiyorlar. Özellikle kız çocuklarımız için kaygılıyız. Kış gününü, akşamın geç saatlerini düşünün. Çocuklarımızın yolunu gözlüyoruz akşam olunca! 250 haneli köye cami, okul ve sağlık ocağı yapılırken, kentin en müstesna yerinde ne cami var,  ne okul, ne de sağlık ocağı…” dediklerinde insan şehirde yaşadığını unutuyor. Ve utanıyor!

İnsanın içi sızlıyor dinlerken… Ve cevap verirken kelimeler boğazımızda düğümleniyor.

ULAŞIM EN BÜYÜK MESELE!

Yerleşim alanındaki sakinlerin en büyük derdi ulaşım. Bir saatlik eğleşmemiz sırasında,  ne bir belediye otobüsü, ne halk otobüsü, ne de bir dolmuşa rastladık. Zaten onların da geldiği yokmuş. Çalıştığı söylenenler de sağlıklı işlemiyor. Örneğin bizim vardığımız gün (9 Mayıs Çarşamba) hiçbir ulaşım aracı gelmemiş. Biz de sakinlere yardımcı olabilmek umuduyla belediye ulaşım hizmetleri müdürü Talat Özdemir’i aradık. O da Ocak 2012 itibariyle ulaşım hizmetlerinin belediye trafik zabıta müdürlüğüne devredildiğini, onlarla irtibat halinde olmamızı önerdi.

Özellikle hava kararınca çocuklar kadar aileler de korkuyor. Çocukların okula tarlaların içinden gidip gelme mecburiyetleri de aileleri başka açıdan kahrediyor.

Bir mahalle sakini, (Salih Beçene- yönetici) dilekçe verdiklerini,  sorunlarını anlattıklarını, ancak somut bir gelişme yaşanmadığını sıkıntıların,  işkencelerin devam ettiğini söylediğinde, biz söyleyecek kelime bulamadık.

ŞEHİR KÜLTÜRÜ ALMAMIŞ MUHTARLAR!

Saçaklızade Mahallesi muhtarının isminin de Mevlüt Uykun olduğunu internetten öğrendik.

Kahramanmaraş’ın merkez nüfusu 500 bin civarında. 81 mahallesi ve haliyle de muhtarı var. Bir tek gerçek var, o da Mahalle Muhtarları Derneği Başkanı Yaşar Altuntel’in bu kentin yerlisi olduğu… Ekseri muhtar, köyden, başka yerlerden gelip, hasbelkader oturduğu mahalleye muhtar seçilmiş.