Bizde, yerel lehçe ile ‘ahrap’ derler. Korkarım. Ne zaman, nerede bizi bulur, sokar, derde düşürür, bilemezsin. Akrep burcunda olmama seviniyorum en çok. Fakat akrep ruhlu insanların da şerrinden korkmuyor değilim.
*
Doğum yaptıktan sonra, dişi akrep yavrularını sırtına alır.
Ve bu yavrular, en ufak bir tereddüt bile göstermeden annelerinin etini yemeye başlar. Dişi akrep, ne kadar güçlü olursa olsun, karşı koymaz, çırpınamaz.
Sessizce katlanır, kendi bedenini bir fedakârlık olarak sunar.
Yavaş yavaş gücü tükenir.
Artık ilerleyemez hale gelir, fakat yavruları artık kendi başlarına yürüyebilecek güce ulaşmışlardır.
Ve yürüyebildikleri an, dişi akrep son nefesini verir; kendinden geriye ne varsa, hepsini yavrularına vermiştir.
Böylece kendi hayatı, çocuklarının hayatında eriyip yok olur.
*
Gerçek olan şu ki, bugün, birçoğumuz o akrebe benziyoruz. Doğduğumuz andan itibaren, ebeveynlerimiz gece gündüz demeden mücadele ediyor; konforlarından, isteklerinden vazgeçerek bize eğitim, barınak, giyecek ve yiyecek sağlıyorlar. Ne var ki, büyüyüp kendi ayakları üzerinde durmaya başlayan pek çoğumuz, bizi taşıyan o elleri unutuyor.
Kendi hedeflerine kapılıp, anne babalarının yaşlanışına sırt çeviriyor, arkalarına bile bakmıyorlar.
Oysa hayat, er ya da geç, onları da bugün ebeveynlerinin bulunduğu o noktaya getirecek.