Dinledikçe de duygulanıyor, havasını solduğu, suyunu içtiği, hatıralarının canlandığı memleket özlemi ile yanıp tutuşan insanların daha duyarlı, daha duygusal, daha vefalı olduğu bir gerçek iken, uzun bir aradan sonra geldiğim memleketimin, Maraş’ımın toprağını öptüm.
İstanbul’un adı var. Nüfusu şişkin, ancak duygusuz, merhametsiz, içinde semti olsa da vefasız bir şehir. Yeşili yok, insanları mutsuz, komşuluk ve akrabalık bağları iflas etmiş bir şehirde yaşamanın dayanılmaz ağırlığı kendinde kalsın, insan memleketinde kime selam verse, kimin hal hatırını sorsa, ‘karnın aç mı diyen’ çıkıyor, ‘gel bir çay içelim’ diyenler oluyor.
Yakınını, akrabanı, mahallelini, komşunu görüyorsun, mutlu oluyorsun en azından.
*
Gurbet eldesin…
Başın ağrısa ‘niye ağrıyor?’ diyen çıkmaz. Aç kalsan, acından ölsen, cebinde uç kuruş paran dahi olmasa, birilerinden istesen cebindekinin yarısını verir, ihtiyacını görürsün. Ama İstanbul gibi, duygularını, merhamet duygularını yitirmiş bir şehirde bırakın birinden harçlık istemeyi, bir simit istesen dahi seni görmezden gelirken, zaten alışamadığın ortamda yaşam burnunuzdan geliyor, nefret duygularınız kabarıyor, insansızlıkları, merhametsizlikleri, duygusuzlukları görünce, yaşayınca ‘ah memleketimi, vah memleketim’ diyorsunuz, Maraş’ı hatırlıyorsunuz ve memleketiniz ve Maraş burum buram burnunuzda tütüyor.
*
Dünyada en güzel ülke Türkiye, Türkiye’de en güzel şehir Maraş. Kışı da güzel, yazı da… Dondurmasına söylenecek söz de yok.
Yemekleri, yemek kültürü bir başka güzel.
İnsanları güzel, yardımsever, hamiyetsever.
Sonra ucuz. Hayat pahalı olsa da, karnını doyuracağın sebze-meyve ucuz. İnsanlık pahalı olabilir, lakin Maraş’ta yaşamanın tadı, lezzeti bambaşka…
İnsanın Maraş’ta karnı doyuyor, mükemmel damak zevki ile yaşadığını, hayatta olduğunu daha iyi anlıyorsun.
Gözünü seveyim Maraş’ın.
Bir sonraki yazımda buluşmak üzere…