GÜNGÖR’E MARAŞ’TAN BİR HABER GETİRDİK!

 Baktık, masasında Maraş tarhanası, samsa-sucuk. İkram ediyor. Hala hatır sorma faslı ve anlaşılan o ki, Maraş’ı özlemiş. Herkesi tek-tek soruyor, “Maraş’ta ne var, ne yok!” diye…

İsimlerden, adreslerden bahsettik. Kısa süre önce ayrılmış olmasına rağmen, yüreğinde, üzerindeki gömlekte bile Maraş kokusu hâlâ vardı.

Kahramanmaraş’ta yaklaşık 5 yıl kaldı. Sempatisi, beyefendi tavırları ile çok sevilen, sayılan bir bürokrat profili çizdi.

Özel idare genel sekreterliği yoğun ve sorumluluk gerektiren bir görevdi. Bende bıraktığı kanaat şu, burada rahat.

Sohbet ediyoruz, (bizi eleştirilerimiz yüzünden mahkemeye vermesine rağmen, her şey geride kaldı, unuttuk) gazeteyi anlatıyoruz.

Hasret ve özlem giderme adına ne varsa yaptık.

Teşekkürler ve başarılar diledik, ayrıldık.

Sonra ver elini memleket, yani kürkçü dükkânı.