Tanıyordum ama net değil. Çok az yakınlığım varken, onu yakından tanıyan, üstelik de hısımı olduğunu bildiğim Mehmet Fiskeci’nin dilinden dinlemek istedim.
Sadece Nalbantbaşı’nı değil, Maraş’ı bütünüyle tanıyan, bilen Fiskeci, Nalbantbaşı ile hısım olmaktan duyduğu mutluluğu belirtirken, renkli yaşamını, farklı kültürünü, yaratıcı zekasını anlata anlata bitiremedi.
Aslında onun hayatının bir başarı öyküsü olduğunu bile söylemeden geri durmadı. Senelerdir birlikte çalıştıklarını, birbirlerinden incinmediklerini, sofrasının ve gözünün-gönlünün geniş olduğunu da kaydederken, görsel yayın anlamında bu şehre katkısını da unutmadı.
*
Maraş Medya Merkezine gittiğimde, ki daha önce de gitmiştim ama bu kez farklı geldi gözüme. Daha canlanmış, daha tertip ve düzendeydi her taraf. İçeri girdiğimde, kendimi bir müzede, tarihin geçmişinde buldum sanki.
Tarihi eserler, geçmişten bugüne kadara gelen kültür, Nalbantbaşı’nın bürosunda gizliydi. Onun bürosu kendi ifadesiyle çok televizyon kanalına haber olmuştu.
Yaşamı, mesleği ile farklı ve renkli kişiliğe sahip Fatih beyle muhabbet etmek, bir masada olmak, oturup bir çay içmek bile başka keyif, başka zevk.
Anlattığı hadiseleri, fıkraları dinlerken bile insan kendini unutuyor, hayal alemine dalıyor, sıkıntılarını ve dertlerini unutuyor.
*
Nalbantbaşı da, hısımım dediği Mehmet Fiskeci için hayli övücü cümleler kullanınca, patronumla bir kere daha gurur duydum.
Patronumun iyi bir gazeteci, iyi bir köşe yazarı olduğunu belirtirken bile, samimiyetinden kesinlikle kuşku duymadım.
İki hısımın birbirlerine bu kadar bağlı oluşu, birbirlerine saygı duyuşu, birbirlerine olan muhabbetleri, doğrusu günümüzde pek az rastlanacak hadise olsa da, iki hısım medya sektöründe başarı hikâyesini yazmış iki kahramandı benim gözümde.
*
Fatih beyin elde ettiği birçok veb sayfası, son olarak ortaya koyduğu ‘özür dilerim’ sitesi, doğrusu harika buluştu.
Adam yaratıyor, adam üretiyor, adam gönlünü ve sofrasını herkese açık tuttuğu için bu şehirde çok seviliyorsa, bunun bir hikmeti var demektir.