Kim bilir, belki de hiç gelmeyecek olan hızlı tren için sabır gösteren, ümit besleyen insanlarımız, herhalde kara trenin o cuf cuflu sesini çok özleyecek, çok arayacaklardır.
Mevsiminde, cemre düştüğünde insanlarımız soluğu istasyonda alırlar, baharın tadını çıkarır, gönüllerince eğlenir, baharı karşılarlardı. İstasyon, insanların tek buluşma adresi, eğlence merkezi idi.
Arada duyulan kara trenin sesiyle heyecanlanır, bakışlar istikamet değiştirir, inecek yolcular merak edilirdi. Her baharda bir şenlik, bir festival havası yaşardı istasyonumuz.
*
HAT KÖRDÜ, KÖPRÜAĞZI GÖRÜYORDU AMA…
Türkiye’nin dört biryanından hareket eden trenler, Kahramanmaraş yolcularını Köprüağzı’nda indirir, orada bekleyen birkaç vagondan oluşan kara trene aktarılır, onlar da memleketlerine avdet ederlerdi.
Buna rağmen demir yolu ulaşımı, karayolu ve havayolu kadar rağbet görürdü. Otobüsler bu kadar lüks değildi, havaalanımız yoktu. Geriye tek seçenek kalıyordu, demiryolu…
Her ne kadar insanların gidebilecekleri mesafeyi uzatıyorlarsa, hasret ve özlemleri geciktiriyor olsalar bile, güvenliydi her şeyden önce. Ucuzdu da üstelik.
Kör bir hat üzerindeydik. Gözümüz gibi aynen…
İstasyon şimdi bomboş.