Evet, bu sevmenin kabahati kimde? Sen gül olmuşsun ama dikenlerin bende. Sen gül olmayı seçmişsin, dikenler bana reva görüyorsun.

Bırak uzaklarda durmayı, ne işini var uzaklarda, beri gel, iki hanek edek, birbirimizi yakından tanıyak, birbirimizi anlayak!

Belki seversin beni, bizi… Sevmek lügatinde varsa tabi, işine geliyorsa. 

Bak, biz yollara özlem ektik. Rast gelirsen sor beni o tozlu, çamurlu ve asfalt yollara. Sor ki öğren ne, neci, kim olduğumu!

O zaman şarkıları düşürürüm peşine! Belki türküleri de katarım arkasından.

Ben de giderim gerekirse peşinden.

Ama önce peşinden gidilecek kimse ol, icraatlar sergile, adımlar at!

Yoksa o çamurlu, toz toprak yollar seni geldiğin yere geri götürür!

Götürür de, üstün başın toz toprak içinde kaldığından kimse kabul de etmez artık!

Dikkat!

Yorum yapabilmek için üye girşi yapmanız gerekmektedir. Üye değilseniz hemen üye olun.

Üye Girişi Üye Ol