Cennetimiz; kendi dünyamız

05 Eylül 2020, 13:33

138 kez okundu.

“(Ey müminler!) Yoksa siz, sizden önce gelip geçenlerin başına gelenler size de gelmeden cennete gireceğinizi mi sandınız? Yoksulluk ve sıkıntı onlara öylesine dokunmuş ve öyle sarsılmışlardı ki, nihayet Peygamber ve beraberindeki müminler: Allah'ın yardımı ne zaman! dediler. Bilesiniz ki Allah'ın yardımı yakındır.” (Bakara:214)

İnsanlar uykudayken, dünyayı dolaşan, mazlumların ellerinden ve yüreğinden tutan fedailer var...

Gün doğmadan hayata doğanlar var...

Yeryüzünde kötülük var olduğu müddetçe gözü uyku tutmayan uykusuz gözler var...

Yaratan rabbine sabahlara kadar dua eden Alp erenler var...

Dün de var idi, bugün de var...

Susuz gönüllere sevgi pınarından sevgi sunan erenler her zaman var ola gelmiştir...

İnsanlar küçücük dünyalarını onara dursunlar, küçücük dünyalarıyla oyalana dursunlar, ”köprü altında yatanlar var olduğu müddetçe ben uyuyamam.” deyip, ta ötelere kulaç atan Tarık bin Ziyadlar daima var olagelmişlerdir...

“Kendi nefsi için istediğini, diğer müminler için de istemedikçe iman etmiş olamazsınız.” Fermanıyla yaşayan nice sessiz kahramanlarımız var bizim...

Geçenlerde bir abimiz geldi; iki garip ailenin doğalgaz tesisatını çektirdi, parasını ödeyip gitti...

Bu abimiz sessiz biri, elleri nasırlı biri, sanayide işi olan bir emekçi...

Öyle vakarlı bir duruşu var ki, sanki cenneti yaşıyor dünyadayken...

Öyle kibar bir beyefendi ki, sessizce ödemeyi yapıyor ve çekip gidiyor...

İmreniyorum bu abiyi seyrettikçe...

Üstelik yardım ettikleri aileler, yakın tanıdığı bile değil...

Karşılıksız sevgi ve halisane bir yardım...

İçimden; gel ey dünya, dünyada iken cennetlik bir adamı izlemek istiyorsan gel diyorum...

Hemencecik aklıma, üstad Mehmet Akif Ersoy’un dizeleri geliyor ve mırıldanıyorum;

“Kanayan bir yara gördüm mü yanar tâ ciğerim,

Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim!

Adam aldırma da geç git, diyemem aldırırım.